Als het succes van de Canal Parade graadmeter is voor de acceptatie van holebitrans, dan kunnen we de Roze Week als overbodig gaan beschouwen. Veel fraai versierde boten met honderden enthousiaste deelnemers in een zonovergoten Alkmaarse binnenstad benadrukten het belang van diversiteit. Vrijzinnigheid en tolerantie – kernwaarden van GroenLinks – leken breed gedeeld te worden door de duizenden belangstellenden langs het water en op de bruggen. Erg bemoedigend.
Toch vertellen persoonlijke ervaringen van direct betrokkenen soms een ander verhaal. Macho-gedrag, homohaat, opvijzelen van eigenwaarde door het neerhalen van anderen zorgen ervoor dat homo-zijn nog steeds niet als een vanzelfsprekende variant in geaardheden van mensen beschouwd wordt. Flirten en zoenen op straat door hetero’s passen binnen ons straatbeeld. Holebitrans ontmoeten in een vergelijkbare situatie nog steeds afkeurende blikken, opmerkingen en soms zelfs bedreigingen en meer. Zij zijn nogal eens het mikpunt van ‘grapjes’ op de werkvloer. Bij meerdere sporten is stoerheid de norm. Holebitrans worden als watjes weggezet en buitengesloten. Pubers zoeken status door zich af te zetten. ‘Homo’ is op deze leeftijd een scheldwoord. Er blijven mede daardoor nog veel kasten dicht.
Acceptatie moet steeds weer ver- en heroverd worden. Voorlopig blijft een Roze Week nodig.
P. Wim Visser